ვინ დაწერა “ჩემო კარგო ქვეყანავ”?

საზმაუს გუშინდელმა “აუდიტორია”-მ ისეთსავე შოკში ჩააგდო ბევრი, როგორც “იმედის” “მოდელირებულმა ქრონიკამ”, არადა, ამ გადაცემაში წარმოდგენილი გამოკითხვაც ოდნავ მოდელირებულს გავდა.

ასე გამოკითხვების ჩატარება არ შეიძლება, თუ, რა თქმა უნდა, ობიექტური სურათის დანახვა გვსურს. ეკა ხოფერია რომ ჩემს ნაცოდვილარს არ წაიკითხავს, ვიცი, არადა, ვეტყოდი – თუ ახალგაზრდა ადამიანს ეკითხები, ვინ დაწერა “ჩემო კარგო ქვეყანავ”, იქვე რატომ არ ეკითხები, თუ ვინ დაწერა “მინერალური ჯაზი”, “მოგზაურობა ყარაბახში”, “საიდუმლო სირობა”? თუ ეკითხები, ვინაა რობერტ სტურუა, რატომ არ კითხავ, ვინაა ჭოლა? თუ ზაქარიაძე არ ახსოვს, კითხე, ვინაა ბეგაშვილი, იქნება და გაიხსენოს?.. ჰო, კაი, ბეგაშვილზე და “სირობაზე” ვიხუმრე, მაგრამ თუ რეზო ჩხეიძე არ იცის, ეგებ, დიტო ცინცაძის ფილმები უნახავს?

ადამიანები უნდა შეეგუონ იმ აზრს, რომ მათი შვილები, შეიძლება, კითხულობდნენ სხვა წიგნებს, ვიდრე თავად ისინი კითხულობდნენ… (მაგრამ ბევრი სუსურუკუს დანგრევას ვერ შეგუებია და ამას შეეგუება?) ეკა ხოფერიაც არ უნდა აღშფოთდეს თუ შეშფოთდეს, თუკი მისი შვილი არ წაიკითხავს იმ წიგნებს, ის რომ კითხულობს და წაიკითხავს სხვას. ჩვენ, უფროსები, ზოგადად უნდა შევთანხმდეთ – უმცროს თაობას აქვს უფლება, ჰქონდეს განსხვავებული გემოვნება. დასჯა, გაროზგვა და წიოკი ამ ამბავს არც უშველის და არც სჭირდება და, ხშირად, საშველი არც არაფერია. “სირობა” იქეთ იყოს და 25 წლის შემდეგ, ვფიქრობ, ეკა ხოფერიას შვილისთვის ზაზა ბურჭულაძე ისეთივე კლასიკოსი იქნება, როგორც ეკასთვისაა, ვთქვათ, მიხეილ ჯავახიშვილი.

გაუნათლებელი და გამართულად რომ ვერ წერს და ლაპარაკობს ისეთი, ეკა ხოფერიას თაობაშიც ბევრი მინახავს. თავს ნუ მოიტყუებთ, თუ ღმერთი გწამთ…

თუ მაინც გვგონია, რომ სადღაც ახალი პრობლემა გვაქვს, ამას ახლებური მიდგომით თუ მოევლება, “აუდიტორიის” აუდიტორიის უდიდესი ნაწილი კი გასული საუკუნის დასაწყისიდან მელაპარაკებოდა, ასე მეგონა… მართალია, XX საუკუნის დასაწყისში, შენობაში შესვლისას, შავ სათვალეს ადამიანი მოიხსნიდა (მით უმეტეს თუ კარგად არ არგია ცხვირზე და ქვე მოცოცავს), მაგრამ ეს ხომ საქართველოა… აქ, რატომღაც, ჰგონიათ, მთავარია, ილია ჭავჭავაძე გქონდეს წაკითხული და გემოვნება გინდ გქონია, გინდ არა. ყოფითი კულტურა გინდ გქონია, გინდ არა…

ისე, კავკასიის უნივერსიტეტის პრეზიდენტის, კახა შენგელიასიც გამკვირვებია: თუ ხედავ, რომ შენი შვილი 24 საათი კომპიუტერშია შემძვრალი, უყიდე ქინდლი – ეგება, დაინტერესდეს? “გაუნათლებელი” ამერიკელები ხომ ინტერესდებიან? საქონელი თუ არ იყიდება, უნდა უკეთ შეფუთო და უკეთ დაარეკლამო – მარკეტინგის ლექტორი არ გყავთ მაგ დალოცვილ უნივერსიტეტში? არადა, ვიცი, რომ გყავთ… პედაგოგზეც ბევრია დამოკიდებული, მურღულია მართალია – თუ პედაგოგი, უკაცრავად ვიყო და, იწრო გონებისა არს და მარჯვნივ და მარცხნივ ნაბიჯის გადადგმისა ეშინია, კალაპოტიდან არ ამოვვარდეო, მისი მოსწავლეების ბედისა არ მშურს.

• ამაზე გამახსენდა და ერთი (უკაცრავად ამ ადამიანთან, მაგრამ) იდიოტი მშობელი ვიცი. წირვიდან შინ მობრუნებულმა შვილს “ჰარი პოტერი” გამოგლიჯა ხელიდან, დაუფხრიწა და დაუწვა. მერე უთხრა, აჰა შვილო სხვა წიგნი (თუნდაც, ილია ჭავჭავაძე იყოს) და ეს წაიკითხეო. დარწმუნებული ვარ, ბავშვმა არ წაიკითხა და არც არასოდეს წაიკითხავს. ეჭვი მაქვს, იმ ბავშვს საერთოდ დაეკარგა კითხვის სურვილი.

მოკლედ, წიოკი უსარგებლოა და “დაუნების” ყვირილი კი სირცხვილია. ილიას შერცხვებოდა.

“ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობას” რომ წიგნები ციფრულ ფორმატში გადააქვს – ეს სწორი ნაბიჯია და სასარგებლოა. ილიაც ასე მოიქცეოდა.

“ჩემო კარგო ქვეყანავ” კიდე (გულზე ხელი დავიდოთ და) სუსტი ლექსია. მაგას სჯობს “მგზავრის წერილები” წავიკითხოთ. საშვილიშვილოდ გვაქვს დავიწყებული.

© Lord Vader. Stylish Blog.
საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით და მხოლოდ არაკომერციული მიზნებით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.

___
ასევე:
გუტენბერგის აღსასრული