კარგა ხანია ამ ბლოგის კონტენტი მის სათაურში ვერ ეტევა.
მითუფრო, რაც ჩემი თარგმანების ატვირთვა დავიწყე.
თარგმანები გადადის სპეციალიზებულ ბიბლიოთეკაში, სადაც მათი ადგილია:
Galactic Library of Trantor
საიფაის მოყვარულთათვის ახლობელ მისამართზე:
TrantorFoundation.wordpress.com
შემდეგი მოთხრობა – ჯონ უინდემის “ბორბალი” უკვე ტრანტორის ბიბლიოთეკის თაროზე დაიდება.
That’s all Folks!
როალდ დალი
ძველ ნაკაწრს მუხლზე ბიჭმა ხელისგული გადაუსვა და იგრძნო – ნაწიბური უკვე გამხმარიყო. თავი დახარა და კარგად დააკვირდა. თავმომხმარ კანს, როგორც ყოველთვის, იდუმალი ხიბლი ჰქონდა. გამომწვევადაც კი შესცქეროდა ბიჭს – ძნელია ასეთ ცდუნებას გაუძლო.
კარგი! – გაიფიქრა, – მოვგლეჯ… თუნდაც, ჯერ სრულად გამხმარი არც იყოს. ოდნავ იყოს მიკრული. ავიწიწკნი და მერე, თუნდ, მეტკინოს.
ფრჩხილი გადაატარა ფრთხილად, კიდეები მოუსინჯა. შემდეგ ქვემოდან მოსდო და ოდნავ ასწია. მეტი ძალისხმევა არ დასჭირვებია, ყავისფერი ქერქი იოლად აჰყვა, მთლიანად და კოხტად აძვრა – მხოლოდ პაწია ალისფერი რგოლი დატოვა კანზე.
რა კარგია! მშვენიერი. ბიჭმა მოისრისა და არ სტკენია. შემდეგ გამხმარი ქერქი აიღო, ბარძაყზე დაიდო, წკიპურტი კრა და ხალიჩის კიდემდე გადააფრინა. ვეებერთელა, ჭრელი ხალიჩა – წითელი, შავი და ყვითელი ფერის – დერეფანში გაეშალათ და კიბეებიდან შემოსასვლელ კარამდე იყო გადაჭიმული. ბიჭი კიბეებზე იჯდა და მოწიწებით გასცქეროდა. ჩოგბურთის მოედანზე დიდია. ბევრად დიდი. აქამდე ყურადღებასაც არ აქცევდა, მაგრამ ახლა მონუსხული შესცქეროდა. იდუმალმა ბზინვარებამ მოჭრა თვალი – სამივე ფერი ელავდა და კაშკაშებდა. შეხედე, – თქვა თავისთვის, – ვიცი, რა ამბებია: წითელი გავარვარებული ნახშირია, ამიტომ კარამდე ისე უნდა მივიდე, მათ არ შევეხო. წითელი დამწვავს. კი, მთლიანად დავნახშირდები. ხალიჩის შავი… შავი ფერი არის გველების ბუდე. შხამიანი გველებია, მეტწილად – ასპიტები და კობრები, მკლავის სიმსხო გველებია და ერთმაც თუ დამგესლა – მოვკვდები. ჩაის დალევის დრომდე ვერ მივატან, დამიძახებენ, მე კი ცოცხალი აღარ ვიქნები. მაგრამ თუ მშვიდობით გავაღწიე, დამწვრობის და ნაკბენის გარეშე, ხვალ, დაბადების დღეზე ლეკვს მაჩუქებენ. Continue reading “სურვილი”
რობერთ შექლი
ბრიტანელი მეცნიერი, სერ თრევორ მელანბი ერთი შექანებული მოხუცი იყო, ქენთის საგრაფოში, მის საკუთარ მამულში მომცრო ლაბორატორია ჰქონდა მოწყობილი. სწორედ ამ ლაბორატორიის კარი შეაღო 17 ივნისს დილით. როცა მესამე დღე მიილია და პატივცემული პერი არ გამოჩენილა, ოჯახის წევრებმა მოიკითხეს. ლაბორატორიის კარ-ფანჯარა ჩაკეტილი დახვდათ, ამიტომ პოლიცია გამოიძახეს.
პოლიციელებმა მუხის სქელი კარი შეამტვრიეს. შიგნით დახვდათ სერ თრევორი, რომელიც ბეტონის იატაკზე გაშოტილიყო და სიცოცხლის ნიშან-წყალი არა ჰქონდა. ცნობილ მეცნიერს ყელი გამოღადრეს. მკვლელობის იარაღიც იქვე ეგდო – ბაღის სამთითა ფოცხი. ლაბორატორიიდან მოიპარეს ხელით ნაქსოვი ავღანური ხალიჩა. კარი და ყველა ფანჯარა შიგნიდან იყო დაკეტილი.
შეუძლებელი მკვლელობა და შეუძლებელი ქურდობა – თუმცა, ვიღაცამ ეს შეძლო. ამ საიდუმლოს გამოსაცნობად სასწრაფოდ უხმეს მთავარ ინსპექტორ მორთონს, რომელიც დაუყოვნებლივ გამოცხადდა და დოქტორი ქრაჩიც თან ახლდა – კარგად ცნობილი მოყვარული კრიმინალისტი.
კარელ ჩაპეკი
ეს ჩემი ადამიანია. მე მისი არ მეშინია.
ის ძალიან ღონიერია, რადგან ბევრს ჭამს – ის ყველაფერჭამიაა.
რას ღეჭავ? მომიტეხე ცოტა!
ის ლამაზი არ არის, რადგან ბეწვი არ აქვს. არც ნერწყვი ჰყოფნის, ამიტომ წყლით იბანს პირს. ის ძალიან ბევრს და როხროხი ხმით ჩხავის. ხანდახან ძილში კრუტუნებს.
გამიღე კარი!
არ ვიცი, პატრონად როგორ იქცა – ალბათ, რაღაც უცხო რამ შეჭამა.
მთარგმნელის კომენტარი:
კარელ ჩაპეკს ძალიან უყვარდა ცხოველები და კატებსა და ძაღლებს ბევრი ნაწარმოები მიუძღვნა. ფოტოებსაც ხშირად უღებდა და ხატავდა ხოლმე. დაშენკა ჩაპეკის საყვარელი ფოქსტერიერის, ირისის (აირისის) ლეკვი იყო და (როგორც ფოქსტერიერს ეკადრება) ძალიან მოუსვენარი და ანცი ვინმე. ადგილზე ვერ დაიჭერდი. თუმცა ფოქსტერიერი იყო, მაგრამ ჯერ ლეკვი იყო და, როგორც ყველა პატარას, ზღაპრების მოსმენა ძალიან უყვარდა. ასე შეიკრა მოთხრობების ეს ციკლი.
ზღაპრები დაშენკასთვის, წყნარად რომ იჯდეს და არ იცელქოს
კარელ ჩაპეკი
პირველად იყო ფოქსი და ფოქსი იყო თეთრი, მის ბეწვზე ლაქას კიარა, შავ წერტილს ვერ იპოვიდი. რატომ შექმნა შემოქმედმა ფოქსი ასეთი ქათქათა? იმიტომ რომ ის სამოთხის ბინადარი იყო და ანგელოზთა სპეტაკ კალთაში კოხტად მოკალათება უყვარდა. გაინტერესებს, რას ჭამდა ფოქსი სამოთხეში? ნაღებსა და ყველს – სამოთხეში ხორცი არ არის, რადგან ანგელოზები ვეგეტარიანელები არიან. ფოქსი ანცი და დაუდეგარი იყო, როგორც ყველა ფოქსტერიერია და როცა სამოთხის გარეთ გავიდა, სასეირნოდ და თავისი საქმეებისთვის… რა საქმეებისთვის? ნუ გგონია, სამოთხეში პატარ-პატარა გუბეების გაკეთების ნებას რთავდნენ – ეს ხომ უწესო საქციელია. ასეთი რამ სახლშიც არ უნდა გააკეთო! დაიხსომე კარგად და მიბაძე ფოქსს, რომელიც სამოთხის კარზე აფხაჭუნებდა, რომ ეთქვა – გარეთ გასვლა მინდაო… მაგრამ სიტყვა გამექცა, რას ვამბობდი? ჰო… ფოქსი დღეში რამდენჯერმე ტოვებდა სამოთხეს და გადიოდა გარეთ. და რაკი იქაც ცელქობის ხასიათზე იყო, ეშმაკებთან დაიწყო თამაში. ისინიც, უთუოდ, ძაღლები ეგონა, რაკი ეშმაკებს კუდები ებათ, ანგელოზებს კი მხოლოდ ფრთები აქვთ. ამიტომ ფოქსი ეშმაკუნებთან თამაშით ერთობოდა. როგორ? მდელოზე დარბოდნენ, ერთმანეთის კუდებს დასდევდნენ და, ზოგჯერ, კბენდნენ კიდეც. კოტრიალობდნენ ქორფა ბალახზე და ყირაზე გადადიოდნენ. როდესაც ფოქსი ყეფით მიადგებოდა სამოთხის კარს, მოვამთავრე და შემომიშვითო, ბეწვზე ლაქები ეყარა – ყავისფერი, მიწაზე გორაობისგან და შავი – სადაც ეშმაკებს გაეხახუნა. ამიტომ აქვთ დღეს ფოქსტერიერებს შავი და ყავისფერი ლაქები, არ იცოდი?
კვირადღის პოსტი
იყო და არა იყო რა, ძაღლზე უკეთესი ვინ იქნებოდა, მაგრამ ცხოვრობდა კატა ასპიდი (მოფერებით – ასია) და მისი კნუტი ტოლსტი კისი.
ასპიდი იური კნოროზოვის კატა იყო. კნოროზოვი უკრაინის სოფელ იუჟნიში (ხარკოვის მახლობლად) დაბადებული ლინგვისტი, ეთნოლოგი, მაიას ცივილიზაციის და დამწერლობის მკვლევარი და ამ სკოლის დამფუძნებელია საბჭოთა კავშირში. მსოფლიო მნიშვნელობის მეცნიერი. იმდენად ნიჭიერი, რომ სტალინმაც კი დაინდო და ბრძანა – მაგას ხელი არ ახლოთო, მიუხედავად იმისა, რომ უამრავი მოშურნე ჰყავდა და “დანოსს” “დანოსზე” წერდნენ, თან, მეორე მსოფლიო ომის დროს, გერმანელების მიერ ოკუპირებულ ხარკივისა და ჩერნიჰივის ოლქებში ცხოვრობდა.
კნოროზოვი ამბობდა, მაიას დამწერლობის გასაღები ჩემმა კატამ მაპოვნინაო, როდესაც კნუტთან მის კომუნიკაციას ვაკვირდებოდიო.
თავისი კვლევის თანაავტორადაც გამოაცხადა, თუმცა საბჭოთა ცენზურამ, ცხადია, არ გაუშვა და ასპიდის სახელი ამოაშლევინეს.
ეგეთი უკუღმართი ქვეყანა იყო ის საბჭოთა კავშირი – არც ადამიანებს ინდობდა, არც – კატებს (ზოგს კიდევ ენატრება).
რა ხანია, არაფერი დამიწერია. ომზე მინდა დავწერო, უკრაინელებზე და ერთ არაჩვეულებრივ, მამაც გოგოზე.
ამ ომს უთვალავი გმირი ჰყავს. ზოგი ფრონტის წინა ხაზზე იბრძვის, სხვა – ზურგში. მაგრამ, სამხედროების გარდა, ბევრია, ვინც სხვა, მნიშვნელოვან საქმეს აკეთებს და ჩრდილში რჩება. ენერგეტიკოსები, ვინც ეს ზამთარი უკრაინას გადაატანინა, მეხანძრეები, რომელთა როლის გადაფასებაც ძნელია, ექიმები, ვინც უამრავი სიცოცხლე იხსნა, მაშველები, ვინც მრავალი გამოიყვანა ნანგრევებიდან. უკრაინის საგანგებო სამსახურის მიერ გადარჩენილთა შორის არიან ცხოველებიც, იმიტომ რომ, როგორც ეგზიუპერი ამბობდა – “პასუხს აგებ მათზე, ვინც მოიშინაურე” ან, როგორც უკრაინელები ამბობენ, кожне життя – важливе! – თითოეული სიცოცხლე ფასეულია.
ეს ფოტო, უთუოდ, ნანახი გექნებათ.
ჯეი ჯი ბალარდი
მკვდარი ფრინველების სხეულებით ჭანჭრობი თეთრად იყო ხოლმე მოფენილი. მათი ბუმბული განთიადის მქრქალ შუქზე ნება-ნება ლივლივებდა მდორე წყალში და ცას მოწყვეტილ ღრუბლებსა ჰგავდა. ყოველ დილით, როდესაც ქრისფინი საგუშაგო კარჭაპის გემბანზე გამოვიდოდა, ხედავდა მდინარეებსა და წყალსატევებს და ორი თვის წინ დახოცილ ფრინველებს – სისხლისგან დაცლილი იარები ახლა უკვე თითქმის სრულად გაეწმინდა წყალს და კიდევ იყო ქალი, რომელიც მიუყვებოდა ხოლმე ნაპირს და ვერცხლისფერ დალალებს უწეწავდა ქარი. ქალი ცხოვრობდა მარტო, სახლში კლდის პირას. დააბიჯებდა ფრინველთა ნეშტებს შორის. დიდი ზომის ფრინველები იყო, სვავზე უფრო დიდი. გემბანიდან მაცქერალი ქრისფინი ხედავდა ქალს, ვინც დროდადრო შეჩერდებოდა, ჩაიმუხლავდა და ფრთებიდან გლეჯდა ბუმბულს. როდესაც სეირნობით იჯერებდა გულს, ბრუნდებოდა ცვრიანი მდელოთი, ცარიელ სახლში და თან მიჰქონდა ბღუჯა-ბღუჯა გრძელი თეთრი ბუმბულები.
პირველ ჯერზე ქრისფინი გაცხარდა კიდეც, როდესაც დაინახა, ეს უცხო ქალი როგორ პუტავდა მკვდარ ფრინველებს მდინარის პირას. მიუხედავად იმისა, რომ ირგვლივ, წყალსატევებსა და ჭანჭრობში მრავალი და მრავალი ათასი სხეული ეგდო, ქრისფინს, მგონი, ერთიც არ ეთმობოდა. უსაფრთხოებაზე აგებდა პასუხს, როდესაც ჩრდილოეთის ზღვის მხრიდან მოფრინდნენ ფრინველები და თავს დაესხნენ საგუშაგო კარჭაპს. ქრისფინს პრაქტიკულად მარტოს მოუწია ბრძოლაში ჩაბმა და ყველას – თოლია იყო, თევზიყლაპია, მეთოვლია თუ ქარიშხალა – ყველა მათგანს გულ-მკერდი დაუფლითა მისმა, ქრისფინის ზუსტად გასროლილმა ტყვიამ.
არაკი
ფრედრიქ ბრაუნი
მთარგმნელის კომენტარი:
ამ ჯერზე კომენტარს წინ წავუმძღვარებ. ეს ტექსტი არც საიფაია, არც ფენტეზი, საბავშვო ზღაპარია (თავად ბრაუნი არაკს ეძახის) საბავშვო ჰორორითურთ. ვინც გამოტოვებს – ეგებ, ბევრი არც არაფერი დაკარგოს. მეორე მხრივ, ხელის გულზე რომ ეტევა ისეთი ნოველაა (ბრაუნი ხომ მინიატიურების ოსტატია) და ვინც წაიკითხავს, ბევრი დრო არ დაეხარჯება.
შემდეგი ტექსტი ბევრად რთული და ვრცელი იქნება და – სხვა ავტორის. ეს, ასე ვთქვათ, Pit Stop-ია.
***
იყო და არა იყო რა, უღრან ტყეში, ხის ფუღუროში დედა ბუსთან ერთად ცხოვრობდა სამი ღლაპი.
– დაიხსომეთ, შვილებო, – ეტყოდა ხოლმე დედა, – არასოდეს, არაფრის დიდებით ნისკარტიც არ გაყოთ დღისით გარეთ. პატარა ბუებისთვის გარეთ ნავარდის დრო ყოველთვის არის კუნაპეტი ღამე და არასდროს – დღე, როცა მზე ანათებს.
– გავიგეთ, დედა, – უპასუხებდა სამი პატარა ბუ ერთხმად.
ამას ჰპირდებოდნენ, მაგრამ, თავისთვის, თითოეული ღლაპი ფიქრობდა ასე: ერთხელ იქნება, დღისითაც უნდა ვცადო გასვლა, რომ გავიგო, რატომ მეკრძალება.
სანამ დედა თავზე ადგათ და მთელი დღის განმავლობაში გაფაციცებული იყო, ურჩობას ვერ ბედავდნენ, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს დედას ცოტა ხნით მათი მარტო დატოვება მოუწია.
პირველმა პატარა ბუმ შეხედა მეორე პატარა ბუს და უთხრა:
– ხომ არ გვეცადა?
და მესამე პატარა ბუმ შეხედა ორივეს და უთხრა:
– რაღას ველოდებით?
Continue reading “სამი პატარა ბუ”
რეი ბრედბერი
მთელი ოჯახი სათევზაოდ ხომ არ წავსულიყავითო, – შესთავაზა დედამ. თიმოთი მაშინვე მიხვდა, რომ დედას არ მოუფიქრებია, მამამ მოიფიქრა, მაგრამ მამის ნაცვლად, რატომღაც, დედამ შესთავაზა.
მამა ადგილზე აწრიალდა და მისი ტერფების ქვეშ მარსული ქვიშა აკრაჭუნდა. კარგი აზრია, დაეთანხმა დედას და მის სიტყვებს მოჰყვა ფუსფუსი და ფორიაქი. წამიც და ბანაკი აშალეს, კარვები აკეცეს და კაფსულებსა და კონტეინერებში მოათავსეს. დედა ჯემპრსა და სამგზავრო კოფთაში გამოეწყო. მამამ მარსულ ცას გაუსწორა თვალი და ათრთოლებული ხელით ჩიბუხი თუთუნით გამართა. სამივე ბიჭი სიხარულის ყიჟინით ჩახტა ნავში. დედას და მამას აღარც უცქერდნენ, მხოლოდ თიმოთი ადევნებდა თვალს.
ქონი უილისი
– არ გინდა, გახსნა? – ჰკითხა სიუზიმ და მოთხოვნაც გაეპარა ხმაში.
ბარბარამ მორჩილად შემოაძრო წითელ-მწვანე კუბოკრული ბაფთა და წინასწარ მოემზადა იმედგაცრუებისთვის, რომელიც საშობაო საჩუქრების გახსნის შემდეგ ეუფლებოდა ხოლმე.
– მე პირდაპირ ქაღალდს ვფხრეწ ხოლმე, დეიდა ბარბარა, – უთხრა სიუზიმ, – ეს საჩუქარი თავად შევარჩიე. ვიცოდი, რა ინატრე „მეისიში“[1] როდესაც ხელები გაგეყინა.
ბარბარამ ქაღალდის პაკეტი გახსნა. შიგნით ხელთათმანი იყო წითელ-იისფერი ზოლებით.
– სწორედ ეს არის, რაც მინდოდა! მადლობა, სიუზი, – უთხრა და ნაძვის ხის ქვეშ ბრჭყვიალა ყუთებზე მიუთითა, – მანდ ერთი შენთვის უნდა იყოს… ასე მგონია.
სიუზიმ ნაძვის ხესთან ჩაიცუცქა და ყუთების გადალაგება დაიწყო.
– მართლა თვითონ შეგირჩია, – ჩასჩურჩულა ელენმა და ტუჩებზე უნებლიე ღიმილი დაეფინა, – თუმცა, რომც არ მეთქვა, ფერებით მიხვდებოდი.
ჰარვი ჯეიქობსი
მადლობა იმისთვის, მადლობა იმისთვის,
რომ ასეთი კატა ხარ, ტკბილი და გულუხვი.
დარლინ კრანცი პოეტი არ იყო, მაგრამ მუზა ანაზდად ეწვია, ეს სტრიქონები გონებაში ამოუტივტივდა და აღარსად გამქრალა. სიმღერას ჰგავდა, მაგრამ არლინი ვერც ლამაზი ხმით დაიკვეხნიდა. ოდესღაც გუნდში გალობა კი სცადა, მაგრამ ნახა, არაფერი გამოსდიოდა და თავი დაანება. მხოლოდ მაშინ ღიღინებდა, როდესაც ჯუბალი მოუტანდა საჩუქარს. მისი სიმღერა, ჯუბალის გარდა, არვის ესმოდა. ან ვის სჭირდება მისი ღიღინი ამაოებათა შინა.
დღის უმეტეს ნაწილს დარლინი სახლის წვრილმან საქმეებში ატარებდა, ბობოქარ ცხოვრებასა და წარსულის ტკივილებს მარტოობის ნავსაყუდელში შეფარებული. მშობლიური, მშვიდი ქალაქი ბრძოლის ველად ქცეულიყო. ღამ-ღამობით, როდესაც მზე ჩავიდოდა და ამოვიდოდა მთვარე, მასთან ერთად ქალაქის ჯურღმულებიდან ამოდიოდა შლამისა და ზინზლის სუნი. შებინდების შემდეგ გარეთ გასვლა უსაფრთხო აღარ იყო. ამიტომ დარლინმა კატა აიყვანა. ამ შეშლილ სამყაროში სჭირდებოდა მესაიდუმლე და თანამგზავრი.
Stylish Blog 