ჩაკეტილი ოთახი

რობერთ შექლი

ბრიტანელი მეცნიერი, სერ თრევორ მელანბი ერთი შექანებული მოხუცი იყო, ქენთის საგრაფოში, მის საკუთარ მამულში მომცრო ლაბორატორია ჰქონდა მოწყობილი. სწორედ ამ ლაბორატორიის კარი შეაღო 17 ივნისს დილით. როცა მესამე დღე მიილია და პატივცემული პერი არ გამოჩენილა, ოჯახის წევრებმა მოიკითხეს. ლაბორატორიის კარ-ფანჯარა ჩაკეტილი დახვდათ, ამიტომ პოლიცია გამოიძახეს.

პოლიციელებმა მუხის სქელი კარი შეამტვრიეს. შიგნით დახვდათ სერ თრევორი, რომელიც ბეტონის იატაკზე გაშოტილიყო და სიცოცხლის ნიშან-წყალი არა ჰქონდა. ცნობილ მეცნიერს ყელი გამოღადრეს. მკვლელობის იარაღიც იქვე ეგდო – ბაღის სამთითა ფოცხი. ლაბორატორიიდან მოიპარეს ხელით ნაქსოვი ავღანური ხალიჩა. კარი და ყველა ფანჯარა შიგნიდან იყო დაკეტილი.

შეუძლებელი მკვლელობა და შეუძლებელი ქურდობა – თუმცა, ვიღაცამ ეს შეძლო. ამ საიდუმლოს გამოსაცნობად სასწრაფოდ უხმეს მთავარ ინსპექტორ მორთონს, რომელიც დაუყოვნებლივ გამოცხადდა და დოქტორი ქრაჩიც თან ახლდა – კარგად ცნობილი მოყვარული კრიმინალისტი.

მყავდა ძაღლი და კატა. კატის თვალთახედვით

კარელ ჩაპეკი

ეს ჩემი ადამიანია. მე მისი არ მეშინია.

ის ძალიან ღონიერია, რადგან ბევრს ჭამს – ის ყველაფერჭამიაა.

რას ღეჭავ? მომიტეხე ცოტა!

ის ლამაზი არ არის, რადგან ბეწვი არ აქვს. არც ნერწყვი ჰყოფნის, ამიტომ წყლით იბანს პირს. ის ძალიან ბევრს და როხროხი ხმით ჩხავის. ხანდახან ძილში კრუტუნებს.

გამიღე კარი!

არ ვიცი, პატრონად როგორ იქცა – ალბათ, რაღაც უცხო რამ შეჭამა.

მყავდა ძაღლი და კატა. ფოქსის ამბავი

მთარგმნელის კომენტარი:
კარელ ჩაპეკს ძალიან უყვარდა ცხოველები და კატებსა და ძაღლებს ბევრი ნაწარმოები მიუძღვნა. ფოტოებსაც ხშირად უღებდა და ხატავდა ხოლმე. დაშენკა ჩაპეკის საყვარელი ფოქსტერიერის, ირისის (აირისის) ლეკვი იყო და (როგორც ფოქსტერიერს ეკადრება) ძალიან მოუსვენარი და ანცი ვინმე. ადგილზე ვერ დაიჭერდი. თუმცა ფოქსტერიერი იყო, მაგრამ ჯერ ლეკვი იყო და, როგორც ყველა პატარას, ზღაპრების მოსმენა ძალიან უყვარდა. ასე შეიკრა მოთხრობების ეს ციკლი.

ზღაპრები დაშენკასთვის, წყნარად რომ იჯდეს და არ იცელქოს

კარელ ჩაპეკი

პირველად იყო ფოქსი და ფოქსი იყო თეთრი, მის ბეწვზე ლაქას კიარა, შავ წერტილს ვერ იპოვიდი. რატომ შექმნა შემოქმედმა ფოქსი ასეთი ქათქათა? იმიტომ რომ ის სამოთხის ბინადარი იყო და ანგელოზთა სპეტაკ კალთაში კოხტად მოკალათება უყვარდა. გაინტერესებს, რას ჭამდა ფოქსი სამოთხეში? ნაღებსა და ყველს – სამოთხეში ხორცი არ არის, რადგან ანგელოზები ვეგეტარიანელები არიან. ფოქსი ანცი და დაუდეგარი იყო, როგორც ყველა ფოქსტერიერია და როცა სამოთხის გარეთ გავიდა, სასეირნოდ და თავისი საქმეებისთვის… რა საქმეებისთვის? ნუ გგონია, სამოთხეში პატარ-პატარა გუბეების გაკეთების ნებას რთავდნენ – ეს ხომ უწესო საქციელია. ასეთი რამ სახლშიც არ უნდა გააკეთო! დაიხსომე კარგად და მიბაძე ფოქსს, რომელიც სამოთხის კარზე აფხაჭუნებდა, რომ ეთქვა – გარეთ გასვლა მინდაო… მაგრამ სიტყვა გამექცა, რას ვამბობდი? ჰო… ფოქსი დღეში რამდენჯერმე ტოვებდა სამოთხეს და გადიოდა გარეთ. და რაკი იქაც ცელქობის ხასიათზე იყო, ეშმაკებთან დაიწყო თამაში. ისინიც, უთუოდ, ძაღლები ეგონა, რაკი ეშმაკებს კუდები ებათ, ანგელოზებს კი მხოლოდ ფრთები აქვთ. ამიტომ ფოქსი ეშმაკუნებთან თამაშით ერთობოდა. როგორ? მდელოზე დარბოდნენ, ერთმანეთის კუდებს დასდევდნენ და, ზოგჯერ, კბენდნენ კიდეც. კოტრიალობდნენ ქორფა ბალახზე და ყირაზე გადადიოდნენ. როდესაც ფოქსი ყეფით მიადგებოდა სამოთხის კარს, მოვამთავრე და შემომიშვითო, ბეწვზე ლაქები ეყარა – ყავისფერი, მიწაზე გორაობისგან და შავი – სადაც ეშმაკებს გაეხახუნა. ამიტომ აქვთ დღეს ფოქსტერიერებს შავი და ყავისფერი ლაქები, არ იცოდი?

დროის დასასრული

ფრედრიქ ბრაუნი

პროფესორი ჯონსი მრავალი წლის განმავლობაში იკვლევდა დროის თეორიას.

– როგორც იქნა, მივაგენი მთავარ განტოლებას, – ერთ მშვენიერ დღეს უთხრა ქალიშვილს, – დრო არის ველი. ჩემს მიერ შექმნილ მანქანას ამ ველის მართვა შეუძლია, თუნდაც – მისი პირუკუ დატრიალება.

ამ ლაპარაკში რომ იყო, დააჭირა ღილაკს და თქვა:

– ეს, ახლა, დროს შემოაბრუნებს…

საზღვაო არაკი

ფრედრიქ ბრაუნი

იმ შუაღამეს, ოკეანის პირას, სადღაც ქეიფ ქოდსა და მაიამის შორის რობერთ ფალმერი შეხვდა ქალთევზას. რობერთი მეგობრებს სტუმრობდა და ჯერ ისევ ფხიზლად იყო, როდესაც სხვები უკვე დასაძინებლად წავიდნენ. გავიდა სასეირნოდ და სანაპიროზე დაფენილ მთვარის შუქს აედევნა. მორკალულ ყურეს რომ მიადგა, იქ დაინახა: ქვიშაში დაგდებულ მორზე იჯდა. გრძელ, გიშრისფერ, ლამაზ თმას ივარცხნიდა.

ქალთევზები რომ არ არსებობენ კი იცოდა, მაგრამ თუ გინდა ნუ დაუჯერებ თვალებს – ნამდვილად ის იყო. რობერთი მიუახლოვდა, ორიოდ ნაბიჯში გაჩერდა და ფრთხილად ჩაახველა.

ქალთევზა შეირხა, დალალები უკან გადაიგდო, სახე და მკერდი გამოუჩნდა. კიდევ უფრო ლამაზი ეჩვენა. ყველაზე ლამაზი, თუ რამ არსებობს დუნიაზე.

ერთი საკონცერტო საღამო

აიზექ აზიმოვი

ეგეთი ამბავია: მყავს მეგობარი, რომელიც სიტყვას გადაკრავს ხოლმე, თითქოს რომელიღაც შორი გეენიდან ეშმაკის გამოძახება შეუძლია. თუ ეშმაკის არა, ერთი ეშმის მაინც – პატარა ზომის, მოკრძალებული გაქანების. როგორც კი ჩემი მეგობარი მეოთხე ჭიქა სოდიან სკოჩს გადაყლურწავს, წამსვე სულების გამოძახებას ჩემულობს. სწორედ მანდ გადის რთულად მოსახელთებელი ზღვარი – სამ ჭიქას დალევს და სულებზე ჯერ არაფერი იცის, მეხუთეც თუ მოასწრო – კინწი სწყდება და ტკბილად იძინებს.

ამიტომ იყო იმ საღამოს, როგორც კი საჭირო მიჯნას მიაღწია, ვიხელთე დრო და ვკითხე:

– იმ შენს სულზე რომ ამბობდი, გახსოვს?

– რა? – თავი ასწია ჯორჯმა და ისე გახედა ჭიქას, თითქოს იქ დაეძებდა პასუხს.

– პატარა სულზე, თითისხელაზე, მაგრამ არაბუნებრივი ძალა რომ აქვს… ერთხელ მითხარი, რომ სადღაც მიღმიერი სამყაროდან გამოიხმე, სადაც ეგეთი ეშმაკეულები სახლობენ.

– ჰო, – გაახსენდა ჯორჯს, – აზაზელი… თუმცა, სინამდვილეში, მგონი, რაღაც სხვა, ძნელად გამოსათქმელი სახელი ჰქვია, და მე აზაზელი შევარქვი… რატომ მეკითხები?

ფიქრის სურნელი

რობერთ შექლი

დაუსახლებელი სირგონის კლასტერის გავლისას, ლეროი ქლივის ნამდვილი უბედურება დაატყდა თავს. ცხადია, არც მანამდე ულხინდა: ძველისძველი საფოსტო ხომალდი ნომერი 243, მონჯღრეული მილები და არეული ასტრონავიგაცია, მაგრამ ახლა, სანამ მარშრუტს აზუსტებდა, შენიშნა – ბორტზე მეტისმეტად დათბა.

მძიმედ ამოიოხრა, გაგრილება ჩართო და ფოსტის უფროსს დაუკავშირდა. სადგურს უკვე საკმარისად იყო დაშორებული და რადიო ტალღები ძლივს სწვდებოდა, მაგრამ შიშინსა და ჭახანს შორის მაინც მოახერხა ფოსტმაისტერის ხმის გარჩევა.

– ახლა რა გჭირს, ქლივი? – ჰკითხა მრისხანედ. ფოსტმაისტერი ის კაცი იყო, ვისაც საკუთარი ხელით შედგენილი გრაფიკის სჯეროდა, როგორც წმინდა წერილის.

– არც კი ვიცი, რით გაგახაროთ, – უდარდელად უპასუხა ქლივიმ, – თბოიზოლაციას, მილებს, ასტრონავიგაციას და გაგრილების სისტემას თუ არ მივიღებთ მხედველობაში, სხვა დანარჩენი გენიალურადაა.

სამაია შეფ-მზარეულის, მიმტანისა და კლიენტის შესრულებით

რობერთ შექლი

ამბავი პირველი – შეფ-მზარეულის მონაყოლი

უფალო!

ამბავი, რომლის შესახებაც მინდა, მოგითხრო, რამდენიმე წლის წინ მოხდა. ის-ის იყო ინდონეზიური სამზარეულოს საუკეთესო რესტორანი გავხსენი ბალეარის კუნძულებზე.

სანტა ეულალია დელ რიოში, ივისაზე გავხსენი ის რესტორანი და, მიუხედავად იმისა, რომ კუნძულებზე სხვა ორი ინდონეზიური რესტორანიც იყო, ერთი – ნავსადგურთან, მეორე კი – პალმა დე მაიორკაში, ყველანი მეუბნებოდნენ, რომ ჩემსას ბადალი არა ჰქონდა.

მაგრამ ბიზნესი კოჭლობდა ჯაგლაგი ცხენივით.

სანტა ეულალია ძალიან პატარაა, მაგრამ იქ და მიმდებარე სოფლებში ბევრი მწერალი და მხატვარი ცხოვრობს. თქვენ მეტყვით, მხატვარს აბა რა ფული აქვსო, მაგრამ ნამდვილად არ იყვნენ ისე ჯიბეგარეცხილები, რისტაფელის[1] თანხა არ ჰქონოდათ. მაშ, რად არ სადილობდნენ ჩემთან უფრო ხშირად? ნუთუ ხუანიტოს რესტორანს ან „სა პუნტას“ ამჯობინებდნენ? იქაური ლობსტერი მაიონეზით ან პაელია, ურიგო არ იყო, მაგრამ ჩემს სამბალ ტელორთან ან სატაი კამბინგთან სად მოვიდოდა… ბაბი კეჯაპზე აღარაფერს ვამბობ.

სოფელს თავისი ჭკუა აქვს – ხელოვანი ადამიანი ახირებული, ჟინიანი ვინმეა, დრო სჭირდება, ახალ ადგილს მიეჩვიოს და ახალ კერძს გემო ჩაატანოს.

კოლექციონერის ვნება

როჯერ ზელაზნი

– მანდ რას აკეთებ, ადამიანო?

– გრძელი ამბავია.

– კარგია, მიყვარს გრძელი ამბები. დაჯექი და ისაუბრე. არა – ჩემზე არა, გვერდით ჩამოჯექი!

– მაპატიე… ეს ყველაფერი ბიძაჩემის ბრალია, ზღაპრულად მდიდარი…

– მოიცადე, ჯერ ეგ მითხარი, რას ნიშნავს „მდიდარი”?

– შეძლებული…

– რას ნიშნავს „შეძლებული”?

– ჰმ, ბევრი ფული ჰქონდა…

– რა არის „ფული?”

– ამბის მოსმენა გინდა, თუ – არა?

– მინდა, მაგრამ ისიც მინდა, რომ გავიგო…

– ბოდიშს გიხდი, ქვაო, მაგრამ ყველაფერი მეც არ მესმის.

– ლოდი დამიძახე.

მიზანთან ახლოს

ჰენრი ქათნერი და სი ელ მური

დაუჯერებელი ამბები ხდება ჩვენთან, გუაიმასში. ჯერჯერობით მხოლოდ იმას სჯერა, ვინც საკუთარი თვალით ნახა. გაზეთები არაფერს წერენ და ფოტოებს ეჭვით უყურებენ. ფოტოს გაყალბებას რა უნდაო, იტყვიან და აიწურავენ მხრებს… გუაიმასის გარეთ ამ მტკიცებულებებს ჩალის ფასი აქვს… გუაიმასსა და პუებლო პეკუენიოში[1] სჯერათ მხოლოდ.

მაგრამ, ერთ მშვენიერ დღეს, ფოტოგრაფი ჟურნალიდან Life ნიუ იორქის ოფისს დაარწმუნებს რომ კი, გუაიმასში მართლაც ხდება რაღაც და არა, ის სრულიად ფხიზელია და წვეთიც არ დაულევია. შემდეგ ვინმე ადმირალი, ფიზიკოსი ან, სულაც, კონგრესმენი აღმოჩნდება საჭირო ადგილას და საჭირო დროს. და ყველანი გაიგებთ, რა ამბებია გუაიმასში და, რა თქმა უნდა – პუებლო პეკუენიოში. ცხადია, მშრალი საგაზეთო ცნობა ბევრს ვერაფერს დაიტევს, გაიძვერა თომ დილონი არაფერს გეტყვის, ტიო იგნასიოს კი, ენაზე, აბა, რა დაადგება, მაგრამ, ვინ არ იცის, რომ ტიო იგნასიო ერთი ბებერი ჭორიკანაა.

მე მოგიყვებით, დანამდვილებით როგორ იყო: ყველაფერი დაიწყო იმ მზიან დილას.

დახმარების ხელი

ართურ სელინგსი

– დილა მშვიდობისა, ბატონო გრანთ, – შეეგება დოქტორი მაიერი, – მოხარული ვარ, რომ მობრძანდით.

– დილა მშვიდობისა, – ცივად მიესალმა გრანთი და შეთავაზებულ სავარძელში მოთავსდა, – ​​მართალი გითხრათ, სულ არ მიხარია, აქ რომ ვარ.

– მესმის თქვენი, – ღიმილით უთხრა ფსიქიატრმა.

– მაგრამ, რაკი აქ ვარ, მიდით, შეუდექით საქმეს, მკითხეთ, ვეჭვიანობდი თუ არა მამაჩემზე, თუ როგორც არის…

მაიერს ისევ გაეღიმა.

– განა, რა ხელი აქვს თვითმკვლელობის მცდელობასთან?

– არავითარი! სულ არავითარი, მაგრამ, ეგრე არ აკეთებთ ფსიქიატრები? ცდილობთ, რაც შეიძლება ახლართოთ ყველაფერი, რომ საქმე მოგეცეთ… იურისტებიც ეგრე იქცევიან… განაგრძეთ, ვერაფერს გაარკვევთ მაინც. მე კი შემეძლო, მეთქვა, რა მჭირს, მაგრამ რა აზრი აქვს? მაინც ვერ დამეხმარებით… არც მოვიდოდი, სასამართლო განჩინება რომ არა.

მინუს ერთი

ჯეი ჯი ბალარდი

– სად არის? სად დაიკარგა, ღმერთო ჩემო? – აღმოხდა Green Hill Asylum-ის, სულით ავადმყოფთა თავშესაფრის, Green Hill Asylum-ის დირექტორს, დოქტორ მელინგერს. ადგილზე ვერ ჩერდებოდა, გაუთავებლად ბოლთას სცემდა მაგიდიდან ფანჯრამდე და – უკან.

დუმდნენ, მაგრამ მსგავს სასოწარკვეთას შეეპყრო სხვა თანამშრომლებიც. ხუმრობა ამბავია? პაციენტი გაუჩინარდა და თორმეტი საათი ისე შემოეფცქვნათ თვალსა და ხელს შუა, კვალს ვერ მიაგნეს.

ჯერ ვერ დაიჯერეს. შემდეგ – გაოცდნენ. შემდეგ – აღელდნენ. ბოლოს იმგვარმა ქვეცნობიერმა აღტყინებამ შეიპყრო ყველა, თავად ფსიქიატრები რომ ეიფორიულ უნდობლობას უძახიან.

ჯეიმს ჰინთონი პირველი და ერთადერთი პაციენტი იყო, ვინც თავშესაფრიდან გაპარვა მოახერხა. ისე, რომ, თითქოს მიწამ უყო პირი, კვალიც არ დარჩენია.

დოქტორმა მელინგერმა და მისმა ხელქვეითებმა ლამის დააჯერეს თავი, რომ ჰინთონი არსად გაქცეულა და იქვე, თავშესაფარში იმალებოდა სადღაც. ან – უბრალოდ აორთქლდა, თუკი აორთქლებას გაქცევად მოვნათლავთ.