სიმაკის “ქალაქი” თუ წაგიკითხავთ?
ადამიანები რომ დედამიწას ტოვებენ და ქალაქი და ქვეყანა ძაღლებს რჩებათ? Urbi et Orbi.
ამასწინ თვითერზე ერთი ნახატი შემომეფეთა – ვუდის ცნობილი “გოთიკა”. ასეთი იქნებოდა, უთუოდ, სიმაკის იმ რომანში.
და როგორც სულძაღლიანს, ხელოვნებისა და ფერწერის დამფასებელს და კიდევ სხვადასხვა ეპოქისა და ჟანრის შემოქმედებს შორის დიალოგი რომ შედგება ხოლმე, მაგ ამბის დიდ მოყვარულს, როგორ იქნებოდა, ავტორის ამბავი არ გამომეკითხა და მისი სხვა ნამუშევრები არ მომეძებნა.
კულინარია უდავოდაა ხელოვნების ნაწილი. ყოველთვის ამას ვამბობ. იაპონელი არტისტის, მანამი სასაკის სამზარეულოში ტრადიციული იაპონური მხატვრობა და ევროპული კულინარია შეხვდნენ ერთმანეთს.
ფრანგული ტოსტი არამხოლოდ ძალიან გემრიელი და ბევრისთვის საყვარელი ტრადიციული საუზმეა, არაჩვეულებრივი “ტილოც” შეიძლება იყოს, თურმე.
როდესაც ადამიანს კარგი მუსიკა და კარგი ლიტერატურა უყვარს და კარგად ხატვაც ეხერხება, რას აკეთებს?
ასეთ რამეებს ხატავს. 🙂
მარი შიმიზუ (Mari Shimizu) იაპონელი მეთოჯინეა ქალაქ ამაკუსადან. ტამას სახელოვნებო სკოლა დაამთავრა სპეციალობით “მოძრავი (გაცოცხლებული) სურათები”. მისი ინტერესის საგანია ტრადიციული იაპონური მხატვრობა და ანიმაცია. თანამშრომლობს იაპონურ კინო და ტელე-სტუდიებთან, როგორც მხატვარ-გამფორმებელი, დეკორატორი და მეთოჯინე.
შიმიზუს თოჯინები ბევრ იაპონურ ტელეშოუში, სერიალსა და ფილმშია. მისი თოჯინებით ხელში ფოტო-სესიებისთვის პოზირებენ მოდელები და პოდიუმზეც დეფილირებენ მოდის კვირეულებზე. მარი შიმიზუს თოჯინებს ერთდროულად მოხიბლვაც შეუძლიათ და განხიბლვაც. არტისტის ფანტაზიას კი საზღვარი არ აქვს.
კვირადღის პოსტი
ქართველებზე რატომ არ წერ ბლოგზეო… – უთქვამთ ხოლმე საყვედურად.
აბატონო – მუსია ქებურია.
მოგზაურის რვეული:
ქალაქი, რომელიც უნდა ნახო, სანამ ცოცხალი ხარ
პარიზი ყოველთვის საუკეთესო იდეაა.
ოდრი ჰეფბერნი. ბილი უაილდერის “საბრინა”
პარიზის ღირშესანიშნაობების ჩამოთვლას რა პოსტი დაიჭერს?
სულ რომ არვინ გიხსენოს, ეიფელის კოშკს, ტრიუმფალურ თაღს, ლუვრს… ისედაც ნახავ. და კიდევ ბევრ სხვას (სადამდეც დრო გაგწვდება).
მაგრამ, ეგებ, მეც გირჩიო რამე.
მუზეუმები
ლუვრი, მონა ლიზა… “ამ ქალბატონს საუკუნეების მანძილზე იმდენი აღუფრთოვანებია, რომ ახლა თავად წყვეტს, ვინ აღაფრთოვანოს და ვინ – არაო” – რანევსკაიას უთქვამს კულტურის სამინისტროს ერთ-ერთი ჩინოვნიკისთვის.
მაგრამ ლუვრში არ არიან იმპრესიონისტები. ამიტომ თუ უდიდესი ფრანგი მხატვრების ხილვა გსურს – უნდა ეწვიო ორსეს, ორანჟერის და მარმოტანს (ეს ბოლო კლოდ მონეს პერსონალური მუზეუმია, თუმცა მონე ორსეში და ორანჟერიშიც არის).
დაკიდევ – როდენის მუზეუმი. სკულპტურის მოყვარულთათვის ეს მუზეუმი მასთსია.
ავანგარდისტები და თანამედროვე ხელოვნება – პომპიდუს ცენტრშია წარმოდგენილი. ექსპრესიონისტური და სიურეალისტური სკულპტურის მოყვარულებმა კი ალბერტო ჯაკომეტის პარიზულ მუზეუმს უნდა მიაკითხონ, რომელიც ახლახანს, ივნისის თვეში გაიხსნა (არ მინახავს, მაგრამ ამბობენ მდიდარი ექსპიზიცია არისო, თუმცა, ჯაკომეტის სკულპტურები ორსეშიც არის).
Continue reading “პარიზი: ლუვრიდან-ვერსალამდე (ნაწილი 2)”კვირადღის პოსტი
ჯადა ფიჩი (Jada Fitch) ამერიკელი ილუსტრატორია. უყვარს ფრინველები და მათთვის აი, ასეთ სახლებს ამზადებს:
სახლი პირობითად ვთქვი – უფრო კაფეა ჩიტებისთვის: შეფრინდებიან, დანაყრდებიან, გაფრინდებიან. საფასურს იხდიან ჭიკჭიკითა და კარგი განწყობით.
ის არაა, რაც გეგონათ. 
უცნაურ და ეგზოტიკურ კერძზე ადრეც დამიწერია, შემწვარ-მოხრაკულ ჭია-ღუაზეც, მაგრამ ახლა ფოტოებზე ნამდვილი დელიკატესია. ყველას რომ უყვარს ის დელიკატესი – მასაც რომ უყვარს, ვისაც ჰგონია, რომ არ უყვარს.
შოკოლადი!
სარა ჰარდის (Sarah Hardy) არ ვიცი, კულინარი ვუწოდო თუ სკულპტორი. შოკოლადით სხვადასხვა ფიგურებს აქანდაკებს. პირველად მაინც კულინარია იყო. აკადემიის კურსდამთავრებულმა რესტორანში დაიწყო მუშაობა. მისი საფირმო კერძები იყო ტკბილეული: სხვადასხვა სახის ნამცხვრები, ორცხობილა, ხრაშუნები და ფუმფულები. თუმცა, ხატვითაც ბავშვობიდან ხატავდა – დედამისი ხელოვნებათმცოდნე და ანტიკვარია, და ხელოვნების ნიმუშებს შორის გაიზარდა. მაშინვე ცდილობდა მათ კოპირებას. ხან ხატავდა, ხან – ძერწავდა. პლასტელინით, თიხით, თაბაშირით. შემდეგ – ფქვილითა და კრემით.
არის ქალაქები, სადაც არიან მერები, ვინც აშავთეთრებენ. სხვები კი – პირიქით, ქალაქის ურბანული სახის გამოცოცხლებას ცდილობენ. ასე მოიქცა არქანზასის შტატის ქალაქ ფორთ სმითის მერია, რომელმაც რამდენიმე შენობა სთრითარტერებს დაუთმო. მიწვეულთა შორის იყო ესპანელი მხატვარი ოსკარ სან მიგელ ენრიკეც, იგივე – ოკუდა.
ოკუდა სან მიგელი (Okuda San Miguel) ესპანელი სკულპტორი, გრაფიკოსი და დიზაინერია. მისი ხელწერა იოლად ამოსაცნობია. ერთი ნამუშევარი მაინც თუ გაქვს ნანახი – სხვაში აღარ შეგეშლება. თავად საკუთარ სტილს პოპ-სიურეალიზმს უწოდებს. კუბიზმის გავლენაც ჩანს. შთაგონების წყაროდ ასახელებს სალვადორ დალისა და ენდი უორჰოლის ნახატებს, მიშელ გონდრისა და თერი გილიამის ფილმებს.
ვისაც ლუვრში ყოფნის ბედნიერება ჰქონია, პირველი, რის სანახვად გავარდით, უთუოდ, ლეონარდო და ვინჩის “მონა ლიზაა”. არ ვიცი, რა შთაბეჭდილება დაგრჩათ… როგორც რანევსკაიას უთქვამს: ამ ქალმა უკვე იმდენ ადამიანზე მოახდინა შთაბეჭდილება, რომ ახლა თავად წყვეტს, ვიზე მოახდენს შთაბეჭდილებას და ვიზე არაო. 🙂 სიმართლეა.
იმ ადამიანებს შორის, ვიზეც “მონა ლიზამ” შთაბეჭდილება მოახდინა, ზოგი ისე “შეაქანა” რომ ტილოს განადგურებაც სცადა. ამიტომაა, რომ ვერ მიუახლოვდები დღეს და საგანგებო ტყვიაგაუმტარი შუშა იცავს. მაგიერ იმ “მონა ლიზა”-ს რომელსაც მთელს მსოფლიოში დაატარებს Grande Exhibitions მიუახლოვდები კიდეც, ხელითაც შეეხები და ფეხიც შეგიძლია დააბიჯო. ან, სულაც, ზედ წამოწვე.
Grande Exhibitions ავსტრალიური კომპანიაა, რომელიც მულტიმედიურ, ინტერაქტიულ და 3D გამოფენებს მართავს მთელს მსოფლიოში. სადაც მიიწვევენ. ასეთი მიმწვევები კი ბევრი აქვთ: პარიზიდან, რომიდან, მადრიდიდან დაწყებული და ნიუ იორქი, მონრეალი, ტოკიო, სეული, სტამბოლი, ქეიფ თაუნი, თელ ავივი, რიო, ბუენოს აირესი, და ყოფილი სსრკ-ს უამრავი ქალაქი – ალმა-ატა გინდა, ოდესა, ყაზანი, თუ სხვა. თბილისში ჯერ არ იწვევენ.
Stylish Blog 