ჩამიპაჭუნე თვალი, ილარიონ

ჩამიპაჭუნე აბა თვალი, თუ შეგიძლია.
ნოდარ დუმბაძე. “მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი”

ბევრი-ბევრი წლის წინ ავტობუსში ვიდექი უკანა ფანჯარასთან, ხელში სასკოლო ჩანთა მეჭირა, ერთ ჯიბეში “პრაეზდნოი” მედო, მეორეში – საკორჟიკე 40 კაპიკი და სუფთა სინდისით, წრფელი გულითა და მახვილი მზერით გავცქეროდი მანქანებს ქუჩაში… უცებ მივხვდი, რომ ნომრებს ვერ ვხედავ… აი, იმწამს მშვენივრად ვარჩევდი და ამწამს უკვე ვეღარ ვარჩევ, ორიანია… ხუთიანია… სამიანია, თუ რა ჯანდაბაა… ასე დამეცა, მეცნიერულის ენით რომ ვთქვათ, მიოპია და მდაბიურ ენაზე რომ ვთქვათ – ახლომხედველობა (მოგვიანებით ექიმი დაჟინებით მიმტკიცებდა – ეგრე არა ხდება, ალბათ ნელ-ნელა გაგიუარესდა და ვერ შენიშნეო, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რომ ზუსტად ისე, ერთბაშად მოხდა, როგორც ახლა მოვყევი).

ბებიაჩემმა თქვა, რატომ არ დამეფსა თვალები, სადილობის დროს რომ კითხულობ აი, სულ მაგის ბრალიაო (მაგის ბრალი ის იქნებოდა, კუჭი რომ ამშლოდა, თვალი რა შუაშია?), არადა, შესაცხადებელი რა ჰქონდა – რაც თავი მახოვს, სწორედ მის სახლში, მის საწერ მაგიდაზე ვათვალიერებდი ატელიეში გადაღებულ ერთ ძველ ფოტოს. ფოტოზე კოხტად, ევროპულ მოდაზე გამოწყობილი წყვილი იყო – ჩემი დიდი ბებია და ბაბუა – მამაკაცი კოსტიუმში, ბაფთითა და პენსნეთი.

ჰოდა, გენების დამსახურებაა, ბებო… კითხვა, სადილობა და ხონდრო-რიცი იქეთ იყოს.

• ისე, ახლომხედველობას თავისი პლიუსები აქვს. მაგალითად, თუ ვინმესთან დალაპარაკება არ გსურს, ვერ შეამჩნევ და ვერც ვერვინ გისაყვედურებს, რა “ნივუჟუებს” მირტყამო, იმიტომ რომ ალიბი გაქვს – მიოპი ხარ. 🙂

ამ გენების :წყალობით: უკვე მრავალი ლინზა გამოვიცვალე. ერთი რომ, ბავშვობის მერე ნომერი შემეცვალა და მეორე რომ, სათვალის შუშები (შუშას ვამბობ მიჩვეულზე, თორემ პლასტიკს ვგულისხმობ, რა თქმა უნდა) რბილია და იჩხაპნება იოლად, თან ძველი ჩარჩოც მბეზრდება ხოლმე და ვცვლი…

შარშან აგვისტოში შევუკვეთე Lacoste-დან სათვალის ახალი ჩარჩო და Roniko-ს მივადექი მინებისთვის. Zeiss მინდოდა – ამ ფირმის ლინზები ადრეც მქონია და დავრწმუნდი, რომ საუკეთესო ხარისხისაა. კონსულტანტმა გოგონამ დარეკა (საწყობში ალბათ ან სათაოში – გაყიდვების მენეჯერთან), მაგრამ არ ჰქონდათ. იტალიური ულტრა-თხელი მინები მირჩია – “იდეალურად მოუხდება თქვენს ჩარჩოსო”, მაგრამ შორს დავიჭირე – იტალიურები ადრე მქონდა ორჯერ და ვიცი, იჩხაპნება 3 თვეში. 😦 მაშინ ფრანგული Essilor Crizal Forte შემომთავაზა – სულ რამდენიმე თვეა, რაც მივიღეთო, Essilor-ის უახლესი პროდუქციააო (მოგვიანებით ვნახე – მართლაც, იმ წლის გაზაფხულზე წარუდგენიათ ბაზრისთვის), Forte კი იმას ნიშნავს, რომ საგანგებო დაფარვა აქვს, რომ არ დაიკაწროსო… დავთანხმდი, ჩარჩო დავუტოვე და დროებით დავემშვიდობე. მეორე დღეს მივედი, ჩავიბარე და ნამდვილად არ შევმცდარვარ არჩევანში (Roniko-ს კონსულტანტებსაც კიდევ ერთხელ მადლობა დახმარებისთვის).

ოფიციალური დოსიე: Essilor ფრანგული კომპანიაა და 1972 წელს ორი კომპანიის, 1849 წელს დაარსებული Essel-ისა და 1931 წელს დაარსებული Silor-ის გაერთიანების შედეგად დაიბადა. დღეს Essilor ოფთალმოლოგიური ლინზებისა და დანადგარების უდიდესი მწარმოებელია მსოფლიოში, 100-ზე მეტ ქვეყანაშია წარმოდგენილი და მისი სავაჭრო ბრუნვა 3 მილიარდ ევროს აჭარბებს.

სათვალის ლინზების ბაზარზე Essilor წარმოდგენილია ორი ბრენდით Crizal და Varilux.

Crizal Forte კომპანიამ 2009 წლის აპრილში წარადგინა. საგანგებო დაფარვა იცავს ლინზას ნაკაწრებისგან, ჭუჭყისგან, ამცირებს არეკვლადობას და, ამგვარად, აუმჯობესებს ფოკუსს, მზის შუქის ზემოქმედებასაც კი ამცირებს თვალზე.

ჩემი შთაბეჭდილება: Essilor Crizal Forte ერთ-ერთი საუკეთესო სათვალის მინაა, რაც მქონია. უკვე წელიწადზე მეტია, მიკეთია და – არანაირი ნაკაწრი! იოლად იწმინდება. თავად ჩვეულებრივად თეთრი, გამჭვირვალეა, მაგრამ, თუ კარგად დააკვირდებით, შუქი მასში (მზისა თუ ნათურის) მკრთალ მომწვანო ფრად ირეკლება – All the world is green, როგორც თომ უეითსი იტყოდა, ამიტომ სამყაროც იქედან ეკოლოგიურად უფრო მიმზიდველი ჩანს, ვიდრე არის. 🙂

© Lord Vader. Stylish Blog. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.

___

თემის ირგვლივ:
ალან მიკლის „სათვალელანდია“ (მაკა ასათიანი)
ასევე:
ჩემი მეორე სათვალიანი პოსტი