“პალიტრის” წმინდა ქართული 50-ეული

არასაკონკურსო პოსტი

ინგლისელ დეტექტივისტს, ჰეიერს ასეთი რომანი აქვს – “წმინდად ინგლისური მკვლელობა” – დანაშაულზე, რომელიც მხოლოდ ინგლისში შეიძლება, მომხდარიყო. “მედიასახლ პალიტრის” პროექტის “სანამ ცოცხალი ხარ წასაკითხი 50 წიგნის” მონაწილეთა მიერ შედგენილი სიაც ძალიან ქართულია… კარგია მერე – ასეც უნდა იყოსო, მეტყვით. მართალია, ასეც უნდა იყოს, მაგრამ არ მომწონს მე ეს სია და არც ის საზოგადოება მომწონს, ეს სია რომ შეადგინა. და საკუთარი თავიც არ მომწონს – მეც ხომ ამ საზოგადოების წევრი ვარ.

სია ძალიან ქართულია არა იმიტომ, რომ იქ არის რუსთაველი, დუმბაძე ან ტურაშვილი, სია ძალიან ქართულია იმიტომ, რომ იქ არ არის ასტრიდ ლინდგრენი, არ არის ლუის ქერალი, არ არის სელმა ლაგერლოვი… არ არის “ვინი პუჰი” – წიგნი, რომლის მხოლოდ ინგლისურენოვანი გამოცემის ტირაჟმა 70 მილიონს გადააბიჯა და რომელიც მსოფლიოს ხალხთა ყველა ენაზეა ლამის ნათარგმნი, ასე განსაჯეთ – ლათინურზეც კი.

გუშინ მეც გახლდით პრეზენტაციაზე. სერიის პირველი წიგნი, ბალზაკის “შაგრენის ტყავიც” გადავფურცლე და (მიუხედავად იმისა, რომ მომავალი, იმჰო :), ელექტრონული წიგნისაა), გამოცემის ხარისხით და გაფორმებით მოვიხიბლე, მაგრამ ეს სერია ბიბლიოფილებზე უფრო, მგონი, ფსიქოლოგებს  დააინტერესებთ. იქნებ, მათ მაინც გამცენ პასუხი – რატომაა, რომ ჩვენთან დიდებს აღარ გვახსოვს, რომ ოდესღაც პატარები ვიყავით? ოდესღაც ვერ ვცნობდით ასოებს და ბებიები გვიკითხავდნენ ერთი უცნაური გრძელწინდა გოგონას ამბავს? ოდესღაც ვჩქარობდით, გვესწავლა ანბანი, რათა გაგვეგო, თუ ვინ იყო ის პატარა, ცეროდენა ბიჭი, ბატს რომ შემოჯდომოდა კისერზე და სადღაც მიფრინავდა. ოდესღაც წავედით სკოლაში და ჯადოსნურ ტყეში დავტოვეთ ჩვენი მეგობრები – ნახერხით თავგამოტენილი დათუნია, პატარა გოჭი, სევდიანი ჩოჩორი და კიდევ სხვები. ნუთუ, ეს ყველაფერი არ ყოფილა? ნუთუ, ყველამ ჯოისის “ულისეთი” დავიწყეთ კითხვა?

პირველი წიგნი პირველი კოცნასავითაა – ის არასდროს გავიწყდება. არც უნდა დაგავიწყდეს. არ დავიწყნიათ ამერიკელებს. არ დავიწყნიათ ინგლისელებს. არ დავიწყნიათ ავსტრალიელებს (დაგუგლეთ ჩემსავით 50 books you should read before you die და დარწმუნდებით). ქართველებს კი დაგვავიწყდა.

კარგი ფილმია ერთი – “სწორედ ის მიუნჰაუზენი” – სადაც ბარონი მიუნჰაუზენი ასე ამბობს: “გეყოთ ჭკვიანური იერის მიღება, ყველაზე დიდ სისულელეებს ადამიანები სწორედ ამგვარი იერით სჩადიან!”-ო. კი იყო ცნობილი ცრუპენტელა, მაგრამ ამ ერთხელ, ვფიქრობ, ნამდვილად დაეჯერება.

ჰოდა, ქართველო მკითხველნო და მწიგნობარნო, გვეყო ამ სერიოზული როჟების კერვა, გავიხსენოთ ჩვენი ბავშვობის ფურცლებგაყვითლებული, აქა-იქ დაფლეთილი და, ეგებ, ფლომასტერითაც გვერდგათხაპნილი წიგნები და თავიდან გადავწეროთ ეს 50-ეული.

***

P.S.

ახლა მკითხველობას გვერდზე გადავდებ და ორიოდ სიტყვას დავწერ, როგორც მარკეტოლოგი.

წიგნები ბიზნესია. ბიზნესი რომ ხანგრძელი იყოს, ხვალინდელ დღეზე უნდა ვიზრუნოთ. “პალიტრის” სია ამგვარია იმიტომაც, რომ გამოკითხვაში, ალბათ, მხოლოდ უფროსები მონაწილეობენ. ეს გუშინდელ პრეზენტაციაზე შეკრებილთა ასაკიდანაც ნათლად ჩანდა. მიაწვდინეთ ხმა ბავშვებს – მათ უნდა შემოაღონ ხვალ “ბიბლუსის” კარი!

საქართველოში ბავშვები მიჩვეულნი არიან, რომ ჩვენ, უფროსები დღენიადაგ მხოლოდ ჭკუას ვარიგებთ. უთხარით, რომ მათი აზრი გვაინტერესებს. უჩვენეთ, რომ მათი ხმაა სწორედ გადამწყვეტი. დაურიგეთ ფლაერები. მიაწოდეთ კითხვარი შესავსებად. სკოლებში. კინოთეატრებში საბავშვო სეანსების დროს. “მაქდონალდსში”…

• “მაქდონალდსი” კრიტიკის მუდმივ ქარ-ცეცხლშია, აქაოდა ბავშვების ჭარბი წონა მხოლოდ ბურგერის დამსახურება იყოს, ამიტომ, ის ზრუნავს თავის იმიჯზე და მრავალ აქციაში მონაწილეობს – აფინანსებს ბავშვთა სპორტულ სანახაობებს, საბავშვო კლინიკებს… მომავალ თაობაში წიგნის პროპაგანდა წაადგება მის იმიჯს და ამ აქციაშიც, ალბათ, სიამოვნებით ჩაებმეოდა…

არ გასწავლით. არც სხვის საქმეში ვყოფ ცხვირს, მაგრამ უფროსების მიერ ჭკვიანი იერით შედგენილი “100-ზე მეტი დაწინაურებული წიგნის სია”, რომელიც “კვირის პალიტრამ” გამოაქვეყნა, არ ვარგა.
© Lord Vader. Stylish Blog. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.

___

___